Yaşam boyu pek çok insanla tanışırız, görüşürüz, bazen onlarla arkadaş bazen de dost oluruz. Hayatımızdaki bazı insanlar otobüs yolculuğunda yan koltukta oturan kişilere benzerler. İnecekleri yere geldiklerinde çekip giderler selamsız sabahsız! İşleri bitene kadardır ahbaplıkları… Kimileri derin bir hayal kırıklığıdır ruhumuzda… Bunlar hayatımızı allak bullak ederler. Kimileri de gül bahçesine çevirirler çorak bahçemizi… Bazı insanlar da ayrı anne ve babalardan doğmuş olsalar da size can kardeş olurlar. Hatta öz kardeşlerinizden daha candan, daha samimi, daha fedakârdırlar. “Gerçek arkadaş, seçilmiş kardeştir.” derler.

Bakın Şems-i Tebrizi de bu hususta ne demiş:

“İnsanlar vardır,
Gelip geçerler hayatlarımızdan
Kimi depremlerle gider,
Kimi fırtınalarla…
Ben kalanlardan yanayım.
Gitmeyenlerin sadakatini ve sabrını severim,
Sarılıp bırakmayanların sıcaklığını…”

Dilerim ki hayatımız boyunca hep vefalı insanlarla karşılaşalım. İnsanları sevelim ama Shakspeare’in sözü de kulamıza küpe olsun. “Herkesi sev, pek azına güven.”  Güvenilir sağlam dostlara sahip olmak en büyük zenginliktir. Hayat boyu böyle dostlar biriktirmek gerekir bence… Maddiyat gelip geçicidir. Unutmamalıyız ki gerçek zenginlik maneviyattadır.

Can Yücel’in dediği gibi,
“Zenginlik sabahları poğaça yiyebilmektir.
Merdivenleri yardımsız çıkabilmektir.
Güzel günleri bekleyebilmektir.
Kendine inanabilmektir,
Zenginlik, varlığından mutluluk duyduğun her şeydir.”

Her zaman gönlü zengin insanlarla kesişsin yolumuz ve onların ışığıyla aydınlansın dünyamız.  Herkese manevi zenginliklerle dolu uzun ömürler dilerim.